قانون ثبت اختراع ایالات متحده آمریکا قبل از سال ۱۷۹۰ مبتنی بر قوانین قبلی انگلستان بود اما بعد از جنگ استقلال سال ۱۷۷۶ ، قوانین جدیدی برای ثبت اختراع وضع شد. استدلال پشت این کار ساده بود و آن هم جلوگیری از بروز اشتباه در نظر گرفته شد. شاید بتوان گفت یکی از مشهورترین اختراعاتی که در این میان ثبت شده ، دستگاهی ( چرخ خیاطی خانگی ) است که در سال ۱۸۴۳ توسط الیاس هاو ثبت گردید. قبل از سال ۱۷۹۰ معمولا اختراعات در یک دفتر قانونی محلی ثبت می شد که مقامات رسمی در آن پیش زمینه مهندسی نداشتند یا اگر این پیش زمینه وجود داشت بسیار اندک و ناچیز بود.
کارمندان این دفاتر، قادر به خواندن نقشه های مهندسی نبودند ، بنابراین نمی توان انتظار داشت که این افراد بتوانند یک مدل مهندسی شده را به خوبی درک کنند. برخی از ایالت های آمریکا قبل از سال ۱۷۹۰ یک مدل نیازی داشتند، اما تا آن سال به یک قانون گسترده در آمریکا تبدیل نشده بود. اختراع استیفن گراور و بیکر در سال ۱۸۵۱ توسط همین مدل پشتیبانی می شد که شباهت بسیار اندکی به دستگاه های پیشرفته کنونی داشت. برای سه سال سیستم جدید به خوبی کار می کرد. ثبت اختراعات به خوبی بررسی می شد اما مشکل اینجا بود که این فرآیند کمی طولانی و زمانبر می شد زیرا افراد غیر متخصص به دنبال بررسی این طرح ها بودند . در سال ۱۷۹۳ تغییراتی در این سیستم انجام شد. از آن زمان اختراعاتی که به مرکز و ادارات ثبت اورده می شد بدون اینکه بررسی شود مورد تایید قرار می گرفت.
این تصمیم مدل ها را بسیار مهم کرد. حالا قضات و داوران مجبور به مقایسه ادعاهای مختلف بودند. البته این روش نیز پیچیدگی های خاص خود را به همراه داشت. بدون بررسی تخصصی یک اختراع ( چرخ خیاطی )، دادگاه استانداردهای ضعیفی را برای برخی از آنها در نظر می گرفت. در حقیقت، برخی از این اختراعات اشتباه یا خیلی بد نوشته شده بودند و یک متخصص باید تمامی موارد را به عنوان مرجع بازنویسی می کرد. در سال ۱۸۳۳ این سیستم پذیرش باعث ایجاد مشکلات بزرگ شد. ایده ها و اختراعات زیادی ثبت شد و توسط عموم مورد پذیرش قرار گرفت که هیچ ارزش تجاری و اقتصادی نداشتند. حتی سیستم تصمیم گیری در مورد اعتبار یک اختراع توسط دادگاه به یک جوک خنده دار تبدیل شد.
نهایتا در سال ۱۸۳۶ قوه مقننه اینکار را با عهده گرفت و قانون را عوض کرد. بنابراین هر کسی اختراعی را ثبت می کرد باید آن را به یک تیم متخصص تحویل می داد و تنها این افراد بودند که باید آن را تایید می کردند. این تیم دارای دانش مهندسی و صنعت بودند و می توانستند با نقشه های مهندسی و تمامی موارد مرتبط با آن کار کنند. هرچند این مدل نیز منتقدانی داشت. این سیستم تا سال ۱۸۷۰ و زمانی که نیازها مرتفع شد، جان سالم به در برد. برخی از اختراعات دستگاه هایی بودند که به طور مستقیم از خط تولید آورده می شدند. این دستگاه ویلکاکس و گیبس توسط جیمز گیبس در سال ۱۸۵۸ مورد استفاده قرار گرفت تا بهبودهای انجام شده را نشان دهد. تا سال ۱۹۰۳ ، زمانی که برادران رایت از زمین بلند شدند، مدل ها برای دستگاه های پروازی نیاز بود و حتی امروز نیز اگر اختراعی در این مورد ثبت شود باید یک مدل کاری ارائه گردد. در طول پرکارترین بخش انقلاب صنعتی، مدل های بسیاری به دفاتر ثبت اختراع آمریکا رسید و همین امر موجب فراهم آوردن یک رکورد منحصر به فرد از اختراع و موفقیت ( چرخ خیاطی ) شد.
هنگامی که در دهم آوریل سال ۱۷۹۰ اداره ثبت اختراع در واشینگتون دی سی راه اندازی شد، مدل ها با استفاده از نام مخترعان ثبت شده بود و هیچ سیستم عددی برای اینکار در نظر گرفته نشده بود. تا بیست سال، همین روند ادامه داشت و ذخیره کردن اختراعات به این صورت کار بسیار دشواری بود. در نهایت کنگره برای تامین اعتبار لازم برای خرید هتل Blodgets که قبلا تالار موسیقی در واشینگتن بود موافقت کرد تا مکان مورد نیاز برای ذخیره و نمایش این اختراعات فراهم گردد. خوشبختانه ، رئیس منسوجات در اسمیتسونیان در زمان فردریک Lewton ، مردی بود که تا حد زیادی با دستگاه های چرخ خیاطی و تاریخ آن آشنا بود. او ۷۰۰ دستگاه را کنار گذاشته بود اما برخی از آنها برای ثبت و بررسی باقی مانده بود. باز هم مخترعان شانس این را داشتند که مدل های خود را ارائه دهند. اولین ثبت اختراع چرخ خیاطی مکانیکی به سال ۱۷۵۵ میلادی توسط چارلز وایزنتال باز می گردد اما ثبت رسمی توسط توماس ساینت انگلیسی انجام شد.